W dziale rękopisów Państwowej Publicznej Biblioteki Ukraińskiej SRR w Lwowie przechowuje się rękopis z początku XIX wieku napisany po włosku, po litewsku i po polsku. Rękopis ma postać zeszytu (o wymiarach 40 cm × 25 cm), zawierającego sześć numerowanych kart. Znak wodny na papierze - 1808 rok, w tytule do jednego z wierszy wskazany jest rok 1810.
W zeszycie znajdują się następujące teksty przepisane jednym charakterem:
Prolog do dramatu Tassa „Aminta" w języku włoskim.
Tytuł litewskiego i polskiego tłumaczenia tego prologu, świadczący, że przekładu dokonał I. Giedroje.
Litewskie wierszowane tłumaczenie prologu.
Polski dosłowny przekład prologu.
Satyryczny wiersz nieznanego autora w języku litewskim.
Satyryczny wiersz nieznanego autora w języku polskim.
Wiersz nieznanego autora w języku litewskim z polską ekspozycją, zawierający satyryczny opis wyborów kowieńskiego burmistrza.
Przekład prologu „Aminty" Tassa jest jeszcze jednym dowodem myśli R. Pollaka o znaczeniu Wilna początku XIX wieku jako jednego z najpoważniejszych ówczesnych centrów, popularyzujących kulturę włoską. Propagatorami literatury włoskiej byli profesorowie uniwersytetu E. Słowacki, L. Borowski, L. Capelli. (R. Pollak, Tasso w Polsce, Kwartalnik neofilologiczny, rocznik 11, zeszyt 1-4, Warszawa, 1955, str. 22.)
Obydwa wiersze satyryczne są ciekawym dokumentem historycznym obrazującym stosunki w magistracie kowieńskim w końcu XVIII wieku. Pierwszy wiersz zawiera napisaną w imieniu chłopów skargę na ucisk ze strony kolejnych burmistrzów kowieńskich i ich „posługaczy", skierowaną do sejmu czteroletniego. Jest to satyryczny i zjadliwy pamflet na burmistrzów, wójta oraz innych urzędników. W drugim wierszu autor podaje satyryczny opis wyborów kowieńskiego burmistrza.
Ustaleniu czasu napisania utworów sprzyja ich treść oraz wymienione w nich postaci. Osoby występujące w wierszach są postaciami autentycznymi. W księgach magistratu kowieńskiego z końca XVIII wieku znajdujemy o nich niejednokrotnie wzmianki.
Można wysnuć wielce prawdopodobny wniosek, że pierwszy wiersz powstał w latach 1791-1792, drugi zaś koło roku 1798. Obydwa wiersze świadczą o literackim uzdolnieniu nieznanego autora czy też autorów.
W polskiej literaturze plebejsko-mieszczańskiej dotychczas znane są trzy wierszowane utwory o tematyce chłopskiej, do nich należą:
„Lament chłopski na pany" (wyd. J. Kallenbach, Lwów, 1910).
„Chłop polski" (L. Nowak-Dłużewski, Satyra polityczna sejmu czteroletniego, Kraków, 1933, str. 177).
„Lament chłopski" (M. Piszczkowski, Obrońcy chłopów w literaturze polskiej, część I, Kraków, 1948, str. 26). Pierwszy z publikowanych utworów uzupełnia ten szereg.
Nieznany właściciel litewskiego rękopisu był niewątpliwie wielkim miłośnikiem swego ojczystego języka. Świadczy o tym pietyzm, z jakim zgrupował i przepisał te wszystkie utwory. Świadczy to również o dążeniu Litwinów na początku XIX wieku ku zbieraniu utworów napisanych w języku ojczystym.
Šis kūrinys yra platinamas pagal Kūrybinių bendrijų Priskyrimas 4.0 tarptautinę licenciją.