Michał Kaziów: droga do samodzielności niewidomego pisarza w kontekście wybranych zagadnień medycyny narracyjnej i praw człowieka
Artykuł podejmuje konstruktywną refleksję nad utratą zdrowia człowieka w kontekście zagadnienia niepełnosprawności ze wskazaniem, iż jest ona raczej stanem umysłu, niż faktyczną, fizyczną niemocą. Głównym przedmiotem rozważań jest postawa pisarza, Michała Kaziowa, postrzegana jako droga do samodzielności i kreatywności wykształconych na skutek stanu zdrowia w świetle wybranych zagadnień medycyny narracyjnej i praw człowieka. W pracy przedstawione zostały niełatwe losy Kaziowa po trwałej utracie sprawności (L. Kowalewski, M. Czerwińska) w ramach modelu społecznego niepełnosprawności (P. Hunt, M. Oliver) oraz postawy autobiograficznej (M. Czermińska). Uwzględniono również poglądy R. Charon (lekarza i literaturoznawcy) oraz jej współpracowników, zgodnie z którymi medycyna narracyjna stanowi konkretną, przemyślaną i dokładnie opisaną w literaturze przedmiotu formę praktyki klinicznej (i dydaktycznej), która wspiera proces diagnozy i leczenia. Jednocześnie podjęto się przeglądu przepisów i uregulowań na temat powstania norm prawnych, które stawały po stronie osób z niepełnosprawnościami oraz ich ewolucji. Całość tekstu koreluje z tezą, iż zmiana podejścia do niepełnosprawności jest żywym świadectwem przezwyciężania trudności i ich następstw zarówno w doświadczeniu indywidualnym, jak i zbiorowym.