W II Rzeczypospolitej tylko profesorowie i docenci pracujący na uczelniach akademickich byli określani jako nauczyciele akademiccy. W artykule przedstawiłam m.in. kwestie związane z ich angażami zawodowymi. Zasady zatrudniania pracowników naukowo-dydaktycznych na uczelniach w okresie międzywojennym zostały sformułowane w ustawach o szkołach akademickich. Uchwalono wówczas dwa takie akty prawne – w lipcu 1920 i marcu 1933 r. Określono w nich zasady powierzania stanowiska profesora nadzwyczajnego i zwyczajnego. System zatrudniania profesorów był oparty na istnieniu ograniczonej liczby katedr profesorskich (nadzwyczajnych i zwyczajnych) tworzonych przez władze państwowe. W uregulowaniach ustawowych opisano również procedurę habilitacyjną prowadzącą do otrzymania prawa wykładania i tytułu naukowego docenta. W artykule ogólne rozważania dotyczące zatrudniania nauczycieli akademickich na uczelniach opatrzyłam przykładami z Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie (dalej – USB). Ustaliłam także liczebność obu grup – profesorów i docentów tam zatrudnionych. Ogółem w okresie międzywojennym na USB na stanowisku profesora pracowało 138 osób, największą liczbę – 80 – zanotowano w roku akademickim 1937/1938. Jeśli chodzi o docentów, to w sumie zatrudniano ich 70, w jednym roku akademickim maksymalnie było to 11. W artykule opisałam także kwestie związane z pracą nauczycieli akademickich na USB – działalność naukową (na tym polu szczególnie aktywni byli filozofowie, literaturoznawcy i lekarze), zajęcia dydaktyczne, zaangażowanie organizacyjne, jak też sytuację materialną, jaką zatrudnienie na uczelni zapewniało. Poświęciłam nieco miejsca również życiu prywatnemu i działalności pozauczelnianej (szczególnie w odniesieniu do osób najbardziej znanych). Prowadząc rozważania, oparłam się w znacznym stopniu na materiałach archiwalnych i źródłach drukowanych wytworzonych przez USB.