Polski pisarz Andrzej Stasiuk należy do pokolenia urodzonego około 1960 roku. Obszar Beskidu Niskiego stanowi scenerię kilku jego tomów opowiadań: Opowieści galicyjskich, Dukli, Zimy. Niniejszy artykuł dokonuje analizy sposobu przedstawiania w nich przyrody i otoczenia bohaterów. W tym kontekście istotną rolę odgrywa wykreowany przez Stasiuka narrator, który opisuje okolicę. Przeprowadzona analiza filologiczna wykazuje, że w opowiadaniach pisarz skupia się na przedstawieniu przemian, jakie zaszły na tym terenie w latach 90. XX wieku w życiu jego mieszkańców, ale również interesuje się regionalną przyrodą. Przedstawiana prowincja jest postrzegana w opozycji do centrum, z kolei charakteryzująca ją stagnacja – do ruchliwości trybu życia świata zewnętrznego, majestatyczne wzniesienia górskie – do dolin zamieszkiwanych przez ludzi, surowa natura – do cywilizacji, chwila obecna – do czasów minionych. Narrator przedstawia losy postaci, lecz uzupełnia fabułę skojarzeniami rodzącymi się w trakcie jego wędrówki po okolicy, gdyż zastanawia się nad sposobami postrzegania przestrzeni. W jego rozważaniach istotna jest zarówno przestrzeń fizyczna, jak i przestrzeń mentalna.
Šis kūrinys yra platinamas pagal Kūrybinių bendrijų Priskyrimas 4.0 tarptautinę licenciją.