Niemiecka pisarka Gertruda von le Fort należy do czołowych niemieckich przedstawicieli ruchu religijno-literackiego Renouveau catholique, który powstał we Francji około roku 1900 i poprzez zwrot ku wartościom autentycznego katolicyzmu miał na celu odnowienie literatury i społeczeństwa poprzez wiarę. Najbardziej znaną powieścią Gertrudy von le Fort jest omawiana w niniejszym szkicu „Chusta Weroniki”, której pierwsza część nosi tytuł „Rzymska fontanna”, druga zaś „Wieniec aniołów”. Celem niniejszego artykułu jest przeanalizowanie rożnych aspektów milczenia oraz funkcji, jakie pełni ono w powieści „Chusta Weroniki” i udowodnienie tezy, iż ów fenomen występuje zarówno w warstwie językowej dzieła poprzez bezpośrednie nazwanie go lub pośrednie wskazanie nań, jak i w warstwie znaczeniowej, kiedy służy wyeksponowaniu określonych afektów bohaterów oraz dopowiada to, co nie zostaje przekazane za pomocą języka. Analizę poprzedza wstęp teoretyczny, w którym autorka na podstawie opracowań definiuje fenomen milczenia, wskazując na wielość jego znaczeń i funkcji. Analiza powieści pozwala stwierdzić, że milczenie może oznaczać zrozumienie, jak i jego zupełny brak, wyraz odmowy werbalnego komunikowania się, jak i bycia nastawionym na słuchanie. W każdym przypadku jest formą komunikacji. Milczenie jest często związane z głębokimi przeżyciami postaci literackich i stanowi metodę służącą spotęgowaniu ekspresji wypowiedzi artystycznej. Milczenie jest również związane z praktyką religijną, wypływa z doświadczenia sacrum, które w powieści odgrywa szczególną rolę.