„Głuszec”, „pieun”, „śpiewak” – nazwy ptaka łownego utrwalone w powieściach Józefa Weyssenhoffa

Santrauka

Przedmiotem opisu w artykule są nazwy łownego ptaka (głuszca) utrwalone w dwóch tekstach Józefa Weyssenhoffa – Puszcza oraz Soból i panna. Powieści te dostarczają materiału badawczego na temat stosowanych przez pisarza określeń dzikiego ptaka – głuszec, pieun, śpiewak. Wynotowane nazwy, poparte egzemplifikacją z badanych utworów, zostały zbadane ze względu na ich dokumentację (formalną i semantyczną) w źródłach słownikowych, niekiedy także pracach poświęconych elementom leksykalnym nacechowanym regionalnie, zbiorach słownictwa myśliwskiego, opracowaniach przyrodniczych i przekazach literackich. Podjęte działania wskazują, że autor powieści prócz rozpowszechnionej nazwy głuszec wprowadził do swoich tekstów znane mu z języka myśliwskiego inne określenia ptaka łownego (pieun, śpiewak) odznaczające się w źródłach badawczych bardzo skromną dokumentacją (niekiedy wyłącznie z Weyssenhoffa).