Artykuł służy przybliżeniu zapomnianych utworów Wojciecha Żukrowskiego dla dzieci i młodzieży. W pamięci niedorosłych czytelników autor ten zapisał się przede wszystkim jako twórca baśniowego Tiutiurlistanu i Blablacji („Porwanie w Tiutiurlistanie”, „Na tronie w Blabonie”), względnie zbieracz wietnamskich legend i baśni („Ognisko w dżungli”). Tymczasem Żukrowski pozostawił po sobie szereg tekstów o adresie dziecięco-młodzieżowym, które nie zdobyły popularności. Należą do nich dwie powieści współczesne „Słoneczne lato” (1952), „Poszukiwacze skarbów” (1954), opowiadanie „wietnamskie” „Mój przyjaciel słoń” (1957) oraz historyczne „Szabla Gabrysia” (1952), a także poemacik „Bal w agreście” (1943). Artykuł zawiera analizę tych tytułów; ponadto pada w nim ważne pytanie o przyczyny braku powodzenia wyżej wymienionych tekstów. W podsumowaniu wywodu czytamy, iż zapomniane utwory Żukrowskiego dla dzieci i młodzieży nie są pozbawione wartości, kryją w sobie wiele walorów estetycznych („Bal w agreście”), poznawczych („Poszukiwacze skarbów”, „Mój przyjaciel słoń”) czy wychowawczych („Słoneczne lato” uwrażliwia na piękno przyrody, „Mój przyjaciel słoń” mówi o elementarnym prawie każdego człowieka do wolności). Poddane analizie utwory Wojciecha Żukrowskiego są jednak anachroniczne dla współczesnego odbiorcy, przestarzałe głównie ze względu na podjętą tematykę i rozsiane w nich akcenty socrealistyczne. Ostateczna konkluzja artykułu brzmi zatem pesymistycznie: zapomniane teksty Żukrowskiego dla małoletniego odbiorcy najprawdopodobniej nie doczekają się żywego zainteresowania ze strony dzisiejszego czytelnika.