Zabytki języka polskiego zawierają liczne przykłady grup apozycyjnych typu jezioro Błędno, imię Bartłomiej; miasto Betsaida; Maryja, matuchna Boża, królewna niebieska; Jesusa Krysta syna Dawidowego; Bogu Oćcu. Najrzadziej pośród nich reprezentowane były apozycje metajęzykowe, które odnosiły się do elementów wewnątrztekstowych, np. słowo „pokłada”; słowo „Betanija”; imię Jan; imię Fryzon. Przedmiotem zainteresowania w artkule uczyniono ogląd i opis tego typu wyrażeń z punktu widzenia formalnego (budowa wewnętrzna, cechy gramatyczne członów), semantycznego (kwestie konotacji podstawy apozycji i apozycji, denotacji, funkcji) oraz syntaktycznego (struktura głęboka, szyk członów, akomodacja składniowa). Jak się okazało, grupy te w dużym stopniu ukształtowały się pod względem swoistych cech już w najdawniejszej polszczyźnie i zachowały je aż do czasów obecnych. Współczesna konstrukcje słowo „kiedyś” czy imię Piotr naśladują pod względem semantycznym i gramatycznym staropolskie grupy typu słowo „zawżdy” czy imię Bartłomiej: są one obustronnie konotowane, odznaczają się inkluzją i restryktywnością apozycji, apozycje nie są akomodowane, wyrażenia mają ścisły szyk i derywowane są z wykorzystaniem elementów BRZMIEĆ lub MIEĆ POSTAĆ. Także dziś pojawiają się w tekstach wyjątkowo rzadko.
Šis kūrinys yra platinamas pagal Kūrybinių bendrijų Priskyrimas 4.0 tarptautinę licenciją.