Konotacja jako składniowy mechanizm zapowiadania określonego składnika w zdaniu występuje bądź nie także w grupach apozycyjnych. Na podstawie testu na nieeliptyczność (lub eliptyczność) wypowiedzenia można stwierdzić, czy podstawa apozycji lub sama apozycja są konotowane (zdanie jest wówczas niepełne) czy też nie (po elipsie składnika zdanie jest nadal kompletne). Oglądowi w artykule poddano pod tym kątem staropolskie grupy apozycyjne typu Jakub i Jan, syny Zebedeuszowe; Bolesław, ksiądz pan i dziedzic; kapitulum „Ut noxius”. Wynotowane one zostały ze wszystkich zabytków języka polskiego i stanowią reprezentatywny zasób ówczesnych konstrukcji tego typu. W wyniku analiz ustalono, że w niektórych typach podstawa była konotowana (Maryja, światła roża) lub apozycja (ty, Panie). Występowały też grupy z niekonotowaną podstawą (Piotr burmistrz z Koźmina) oraz niekonotowaną apozycją (kamień, margaryta). Na tej podstawie ustalono typologię analizowanych grup, wyróżniając grupy z niekonotowanymi podstawą i apozycją, z konotowanymi podstawą i apozycją, z niekonotowaną podstawą i konotowaną apozycją oraz z konotowaną podstawą i niekonotowaną apozycją.