W artykule poruszono kwestę etyki komunikowania. Zwrócono uwagę na oddolne reguły kształtujące aksjologię języka oraz ukonstytuowane prawnie dyrektywy związane z funkcją słowa w społeczeństwie demokratycznym. Celem badania uczyniono opis relacji między działalnością językową a zasadami etyki wypowiedzi w kontekście polskich uwarunkowań kulturowo-cywilizacyjnych i prawnych dyrektyw etyki słowa. Dodatkowym celem stało się odniesienie form agresji językowej do sposobów ich kwalifikowania jako czynów niedozwolonych. Wykorzystany w opracowaniu materiał badawczy został zaczerpnięty z polskich aktów prawnych i wypowiedzi publicznych. Korpus ustawodawczy pochodził z Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (K97) oraz Kodeksu karnego (KK97). Metodologiczną podstawą zastosowaną w artykule była analiza dyskursywna i wykładnia funkcjonalno-systemowa. W toku prowadzonych obserwacji opisano szeroką funkcjonalność słowa na tle uregulowań ustawowych. Wykazano, że słowo w aktualnych warunkach społecznych stanowi nie tylko sposób formułowania etycznych lub nieetycznych komunikatów, ale jest obiektem zainteresowania ustawodawcy jako przedmiot jego troski, ale również jako narzędzie przestępstwa.