Artykuł porusza zagadnienie wariantywności językowej. Terminowi wariantywność językowa nie zawsze nadaje się identyczne znaczenia. W niniejszym artykule jest ona rozumiana w znaczeniu węższym, czyli obejmuje elementy językowe różniące się formą, ale pełniące tę samą lub podobną funkcję. Wariantywność językową można podzielić według następujących kryteriów: 1) kryterium poprawności językowej (formy oboczne poprawne i niepoprawne); 2) kryterium obszarów działalności językowej: wariantywność zewnątrzjęzykowa (ortografia, interpunkcja) i wewnątrzjęzykowa (gramatyka, leksyka, fonetyka); 3) kryterium powszechności użycia (warianty systemowe i idiolektalne); 4) kryterium frekwencyjne (formy częste i rzadkie); 5) kryterium chronologiczne (formy współczesne i przestarzałe); 6) kryterium geograficzne (warianty ogólnopolskie i regionalne); 7) kryterium zasięgu występowania (formy ogólnopolskie i nieogólnopolskie – środowiskowe, zawodowe itp.); 8) kryterium stylistyczne (formy neutralne i nacechowane). Przedstawiona typologia ma charakter otwarty, co oznacza, że można podać jeszcze inne kryteria wyodrębniania form obocznych (np. kryterium genetyczne: warianty rodzime i obce). Niektóre kryteria się zazębiają, np. formy przestarzałe, regionalne, idiolektalne, środowiskowe, nacechowane stylistycznie można zaliczyć do rzadkich (kryterium frekwencyjne). Mimo to zaproponowany podział powinien przyczynić się do lepszego rozpoznania zjawiska wariantywności w języku polskim.